Door Olga Grigorjeva –

“Als mensen hoorden waar we naar toe moesten verhuizen glimlachten ze en sommigen zongen dan vrolijk: “Slag-haaaaaa-ren”. Raar, raar, raar, het is helemaal niet zo grappig o zo vaak met spullen en spulletjes op de trein te stappen en oude vrienden en kennissen achter te laten. De kinderen moeten naar een nieuwe school. Pff… Maar oké. We moeten eerst met een bus, dan de trein, nog een bus, een stukje lopen en daar dan eindelijk azc Slagharen. Ik kijk rond. Er is niets bijzonders op deze plek. Waarom reageerden mensen zo vrolijk. De volgende ochtend word ik wakker van rare geluiden: gillende mensen, hard gelach, muziek, clowns. In dit azc horen we de geluiden van een attractiepark en we gaan het ritme daarvan in ons leven volgen. Eerst vind ik het akelig die vrolijke geluiden in deze onvrolijke omgeving. Tot ik me realiseer dat het een geweldige metafoor is voor alles wat er in die maanden met mij gebeurt. Het gewone leven gaat vrolijk door alleen ik hoor er niet meer bij. Ik leef niet meer. Ik ben bezig met wachten.”

Olga schildert, tekent en maakt beeldhouwwerken en door middel van haar kunst verbindt ze mensen. Ze schreef en tekende een katern waarin ze haar ervaringen in het asielzoekerscentrum in Slagharen vormgeeft en vertaalt naar tips voor mensen die op de vlucht, in Nederland in een azc belanden.